Το φαινόμενο του ρατσισμού και του bullying είναι ένα ιδιαίτερο και σοβαρό πρόβλημα για τη σύγχρονη εποχή. Το φαινόμενο αυτό είναι σύνηθες στα σχολεία μεταξύ μαθητών.

Έρευνα στο σχολείο μας έδειξε ότι τα κορίτσια βλέπουν διαφορετικά το πρόβλημα της ενδοσχολικής βίας και του ρατσισμού, από ότι τα αγόρια. Τα αγόρια ηλικίας 11-16 ετών έχουν την τάση να γίνονται θύτες, χωρίς να συνειδητοποιούν τη σοβαρότητα του φαινομένου. Επίσης οι μαθητές απάντησαν ότι συνηθέστερη μορφή βίας είναι η σωματική, όμως πιο επώδυνη είναι η ψυχολογική και η λεκτική. Στη σωματική βία τα τραύματα κάποια στιγμή θεραπεύονται αλλά όταν είναι ψυχολογική, καταπατάται η ανθρώπινη προσωπικότητα, καταστρέφονται συναισθήματα, διαψεύδονται οι ελπίδες και το θύμα νιώθει ότι δε ανήκει πουθενά. Αυτά τα τραύματα, λοιπόν, δεν μπορούν να επουλωθούν.

Βεβαία, υπάρχουν παιδιά που δεν μιλάνε. Ίσως γιατί τους κυριεύει ο φόβος, ή ίσως και η ντροπή, ενώ κατανοούν ότι αυτό είναι λάθος. Για να πάρεις βοήθεια πρέπει να μιλήσεις. Αν δεν το κανείς δεν μπορείς να σωθείς. Το χειρότερο είναι ότι τα θύματα κάποια στιγμή γίνονται θύτες σε άλλους. Αυτό το βλέπουν ως ανταπόδοση, ως κάποιου είδους εκδίκηση, ξεχνώντας ότι κάποτε ήταν αυτοί τα θύματα.