Α όχι! Δεν ήταν κάποια ιδιαίτερη μέρα, ούτε είχαμε κανονίσει κάτι ξεχωριστό, απλά θέλαμε να δημιουργήσουμε. Έτσι άρχισε και η ιστορία μας ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε(…) Ναι, είναι καλή ιδέα, θα πάρω τηλέφωνο τα παιδιά, ας βγούμε και λίγο. Ένας χρόνος έμεινε και μετά θα σκορπιστούμε, ας ζήσουμε το τώρα. Πήγαμε στη θάλασσα (ξέρετε, με τα ποδήλατα φοβερά οχήματα) και κανείς από εμάς δεν περίμενε αυτό που είδαν τα μάτια μας... Μια γοργόνα; Μα δεν υπάρχουν γοργόνες. Αυτές είναι στα παραμύθια των παιδικών μας χρόνων.
Αποκλείεται να είναι γοργόνα, σκέφτηκαν όλοι! Μα στο δικό μου μυαλό ξεπήδαγαν ένας ένας οι μύθοι που ήξερα, για την βασίλισσα των γοργόνων, την αδερφή του Μέγα Αλέξανδρου, που σταματούσε τα καράβια και τα ρωτούσε: «Ζει ο αδερφός μου;» και όποιος καπετάνιος έλεγε «όχι», τον έπνιγε μαζί με το καράβι του και χανόταν μετά στη βαθιά θάλασσα. Πάντα υποσυνείδητα πίστευα στις γοργόνες. Είχαν κάτι μαγικό, μια ελευθερία που πάντα θαύμαζα.
Πάγωσα και μόνο στην ιδέα. Τι να ΄κανα; Πέταξα μια πέτρα. Τίποτα. Ξαναπέταξα. Πάλι τίποτα. Ε, τι στο καλό; σκέφτηκα. Αφού κάτι είδα και έμοιαζε, της έμοιαζε πολύ, έτσι τουλάχιστον όπως την είχα δει στα βιβλία. Βρε μήπως τρελάθηκα τελείως; Όχι όχι μια χαρά είμαι και ξέρω τι λέω. Τότε σηκώθηκα. Περπάταγα στις μύτες των ποδιών μου, δεν ξέρω γιατί. Ίσως από φόβο να μην την ταράξω. Κανένας μας δεν μίλαγε. «Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος» είπα δυνατά. Και τότε…
Έγινε η αποκάλυψη… Η ανάσα όλων μας κόπηκε. Από τη θάλασσα αναδύθηκε μια γοργόνα. Δεν είχαμε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Τα μαλλιά της ήταν ξανθά σαν το φως του ήλιου. Τα μάτια της ήταν γαλανά σαν τη θάλασσα. Λαμποκοπούσε ολόκληρη σαν να την είχαν περιλούσει χιλιάδες μικρά μικρά διαμάντια. Μας κοιτούσε παράξενα σαν να μην είχε ξαναδεί ανθρώπους. Όμως τα μάτια της ήταν τόσο αθώα και μας κοιτούσε με ειλικρίνεια. Πήρα το θάρρος να της μιλήσω. Όμως ξαφνικά, προτού προλάβω να αρθρώσω λέξη, έγινε κάτι που κανείς μας δεν μπορούσε να φανταστεί…
Τότε εκείνη άρχισε να μας φιλάει. Μείναμε άφωνοι! Έπειτα προσπάθησε να μας διηγηθεί κάποια από τα κατορθώματά της στο βυθό. Από την άλλη μας είπε ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε εντελώς διαφορετικοί από αυτήν. Δακρυσμένη μας χαιρέτησε και μας είπε πως θα την ξαναδούμε στα όνειρά μας. Μήπως πρέπει λοιπόν όλοι μας να αλλάξουμε και να αρχίσουμε να μοιάζουμε στις… γοργόνες; Άλλωστε διαθέτουν φοβερή ειλικρίνεια που την έχουμε ανάγκη…
|
