|
" Εις άτοπον απαγωγή " ( ; )
 |
|
Μια φορά και έναν καιρό, παλιά πολύ παλιά, το 2008, μια μικρή και μακρινή χώρα, η Ελλάδα, έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο θεριό. Συγκεκριμένα λοιπόν στην χώρα αυτή ζούσαν 10.787.690 πολίτες. Πριν συνεχίσω την ιστορία μου θεωρώ χρήσιμο να αναφερθώ σε αυτούς τους πολίτες. Ήταν … πρότυπα για κάθε άλλη χώρα οι Έλληνες. Νομοταγείς, συνεπέστατοι, εφοδιασμένοι με ανθρωπιστική παιδεία, με κριτική σκέψη. Ήταν άτομα σκεπτόμενα, φιλήσυχα και ενδιαφέρονταν φοβερά για την κοινωνία τους, για την ευημερία του συνόλου. Αυτός ήταν και ο υπέρτατος σκοπός τους, να ευτυχεί η πόλη και ας καταπατούνταν μερικές φορές οι δικές τους επιθυμίες. Ήταν πολίτες που επισκέπτονταν συχνότατα τα μουσεία, τα λιγοστά βέβαια που είχε αυτή η πολιτιστικά φτωχή χώρα, που είχαν καθολικές γνώσεις και φιλομάθεια. Ποτέ δεν ενοχλούσαν το διπλανό τους, ποτέ δεν παρανομούσαν, ποτέ δεν φοροδιαφεύγανε. Ένας Έλληνας που οδηγάει είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών, τόσο ήρεμος, ευγενικός, πολιτισμένος! Ενδιαφερόντουσαν για την σωστή λειτουργία της ανακύκλωσης και ο τόπος τους ήταν πεντακάθαρος. Πάνω από όλα όμως οι πολίτες αυτοί ήταν άτομα που ψήφιζαν συνειδητά και κατόπιν ώριμης σκέψης(;)
Σ΄αυτό το σημείο εξίσου χρήσιμο θεωρώ, να αναφερθώ στους άρχοντες της χώρας. Η Ελλάδα από τα τέλη του 20ου αιώνα είχε ως πολίτευμα μια μορφή βασιλείας. Μια ιδιότυπη βασιλεία, όχι ακριβώς δημοκρατική, που παρόλα αυτά όμως ο λαός ψήφιζε. Οι πολιτικοί - άρχοντες ήταν πρόσωπα αξιέπαινα και αξιοζήλευτα. Διακρίνονταν για την λατρεία τους, όχι απλώς αγάπη, το τονίζω! προς τη χώρα τους, για την εργατικότητα και την τιμιότητά τους. Αποτελούσαν παράδειγμα κυβερνώντων με οξύτατο πολιτικό αισθητήριο και πάνω από όλα χαρακτηρίζονταν για το αίσθημα συνεργασίας και συλλογικότητας που διέθεταν. Τόσο αγαπούσαν οι πολιτικοί το λαό που φρόντιζαν πάντα να τους παρέχουν αφειδώς πλούτη. Ίσως, δεν είμαι και σίγουρη, πρέπει να σας πληροφορήσω ότι οι άρχοντες αυτοί είχαν μια πολιτική, πάντα να δανείζονται λεφτά από άλλες χώρες. Έτσι ήταν το σωστό εξάλλου. Καλά και έκαναν!
Έτσι λοιπόν φίλοι μου, όπως σας είπα και προηγουμένως, μια μέρα κάπου μέσα στο 2008 (κυβερνώντος του μπλε βασιλιά) πρωτακούστηκε στην Ελλάδα μια παράξενη και τελείως άγνωστη λέξη. "Κρίση". Οι Έλληνες πληροφορήθηκαν ότι αυτό το τέρας που είχε εμφανιστεί πάνω στη γη ερχόταν από μακριααά πολυύ μακριά και κατευθυνόταν κατά πάνω τους. Κρίση, κρίση, κρίση. Κοιτάζονταν οι Έλληνες με απορία. Μα πώς στο καλό; Από που και γιατί; Μια τέλεια κατά τα άλλα χώρα ήταν δυνατόν να χαλάσει; Πράγματι, η κρίση έφτασε μετά από λίγο καιρό (κυβερνώντος του πράσινου βασιλιά) και τα άλλαξε όλα. Για πρώτη φορά στην ιστορία οι Έλληνες άρχισαν να φιλονικούν! Άρχισαν να φωνάζουν στους δρόμους, να διαδηλώνουν, να σπάνε, να καίνε δημόσια περιουσία. Απίστευτο! Οι φιλήσυχοι και αθόρυβοι άνθρωποι άρχισαν να βιώνουν μια εσωτερική κρίση ο καθένας. Μια δικιά του ξεχωριστή κρίση που εκδηλωνόταν διαφορετικά από άτομο σε άτομο. Γιατί άραγε; Μήπως η κρίση υπήρχε πάντα μέσα τους και απλώς βγήκε στην επιφάνεια, μήπως..; Με συγχωρείτε, με συγχωρείτε αφαιρέθηκα, εγώ μόνο αφηγούμαι, δεν σχολιάζω. Σειρά είχαν οι εξουσίες. Στράφηκε ο ένας εναντίον του άλλου. Φωνές, διαφωνίες χαμός, χαμός σας λέω. Για πρώτη φορά οι αρχηγοί δεν συμφωνούσαν! Απίστευτο! Είδαν και απόειδαν οι πολίτες, καθώς τίποτα δεν άλλαζε, και άρχισαν να σφάζονται μεταξύ τους αφού είχαν πρώτα ξεκάνει τη χώρα τους. Ο ταχυδρόμος εναντίον του δικαστή, ο ταξιτζής εναντίον του γεωργού, ο φαρμακοποιός εναντίον του συνδικαλιστή του. Και πάλι όμως, τίποτα απολύτως!
Καθώς πέρναγε ο καιρός κάποια μέρα μέσα στο 2011 κάπου παρατημένο σε μια πλατεία στα Εξάρχεια εμφανίστηκε ένα κοριτσάκι. Ήταν 4 χρονών και την λέγανε Αλίκη. Η μαμά της την άφησε, γιατί δεν μπορούσε να την ταΐσει, δεν είχε λεφτά. Λίγο πιο κει, σε ένα ορφανοτροφείο τώρα, εμφανίστηκε ένα αγοράκι. Ήταν 3 και τον λέγανε Αλέξη. Η μαμά του δεν είχε δουλειά και σπίτι για να μείνει. Σιγά σιγά άρχισε να γεμίζει ο τόπος με παιδάκια που πείναγαν και έκλαιγαν και φώναζαν. Ένα ένα σήκωνε με όση δύναμη είχε το χέρι του και άρχισε να δείχνει και από έναν Έλληνα, είτε πολίτη είτε πολιτικό, εξάλλου για αυτά το ίδιο ήτανε. Γιατί όμως; Γιατί; Αφού ήταν άψογοι πάντα πολίτες και πολιτικοί. Τι ξέρουν παραπάνω αυτά τα παιδάκια; Γιατί εμείς; αναρωτιόντουσαν οι Έλληνες. Αφού ήμασταν πάντα προσεχτικοί, συνετοί. (Ήμασταν;) Γιατί αφού εμείς πάντα νοιαζόμασταν για την κοινωνία μας. Σε μας γιατί;....
|
|
|
