Η Οδύσσεια των μαθημάτων

Το πρωί -και ειδικά αν είναι Δευτέρα- νιώθεις πως θα κάνεις μάθημα για τους επόμενους δέκα μήνες συνεχόμενα. Το μεσημέρι και το Σαββατοκύριακο φαντάζουν τόσο μακρινά, όσο σχεδόν και το είκοσι στην άλγεβρα. Η προσευχή πάντα βοηθάει, ποτέ δεν με εγκαταλείπει ο Κύριος και ας έχω κάνει μόνο μια ανάγνωση τη χημεία! Καθώς ανεβαίνω τις σκάλες αισθάνομαι  τέτοιο βάρος! Νιώθω σαν να έχω αλυσοδεθεί. Σαν τον Μάρλεϊ που κατευθύνεται στο Σκρούτζ. Ίσως να φταίει η τσάντα, ίσως το χθεσινό άγνωστο που μου έπεσε βαρύ. Σκέφτομαι για δευτερόλεπτα πως δεν έχουμε πόλεμο και πως έχουμε φαγητό και νερό και χαμογελάω. Έτσι αρχίζει καλά η μέρα …

Το να κάθεσαι στην καρέκλα την πρώτη ώρα είναι σαν να κοιμάσαι στον καναπέ. Δεν σε βολεύει και πολύ αλλά αναγκάζεσαι να βρεις τον καλύτερο τρόπο για να κοιμηθείς! Πάντα προσέχω στο μάθημα με έναν δικό μου, ιδιαίτερο τρόπο, βέβαια. Σκέφτομαι πως η Αντιγόνη αν ζούσε σήμερα θα δούλευε σε μια μεγάλη πολυεθνική και θα είχε βάλει σ΄ όλους τα δυο πόδια σ ένα παπούτσι. Δεν θα φόραγε με τίποτα Σανέλ, ίσως να είχε μια γεύση από Κλοέ ή Πράντα. Δεν θα κάπνιζε και θα ήταν χορτοφάγος. Δεν θα είχε παιδιά, μπισνες γούμαν. Και μετά έρχεται το «πες μετάφραση» και μου χαλάει το σκηνικό. Πάντα θα υπάρχουν φασίστες, καπιταλιστές και «κακοί» όπως ο Κρέοντας, καθώς πάντα υπήρχαν. Τα ρήματα και οι χρονικές, το συντακτικό και τα ουσιαστικά, λειτουργούν ως καταλύτης και περνάει τόσο γρήγορα η ώρα που δεν προλαβαίνω να σκεφτώ πού θα μπορούσε να μένει η Αντιγόνη, αν ζούσε σήμερα.  

Το πρώτο κουδούνι, ως κουδούνι βέβαια, πάντα ανακουφίζει αλλά μέχρι εκεί. Ξέρεις ότι πρέπει να ακολουθήσουν άλλα έξι μόνο για έξω! Το δε κουδούνι για μέσα συνοδεύεται πάντα από «πωω πάλι». Μερικές φορές σκέφτομαι πως η χημεία, η φυσική, τα μαθηματικά, είναι τόσο ενδιαφέροντα μαθήματα. Όντως το πιστεύω. Μόνο που τα αρχαία έχουν μια διαβολική ενέργεια που διαβάλλει το ενδιαφέρον μου προς την αντίθετη κατεύθυνση και μόλις πάω σπίτι εθίζομαι στον Πλάτωνα και στο Δημοσθένη. Ίσως είναι ένα είδος μαγείας, δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν ευθύνομαι εγώ για όλη αυτήν την άκρως ανεπιθύμητη κατάσταση και ότι ακόμα και αγιασμό να κάνω και να διαβάζω συνέχεια θρησκευτικά, αυτό το πράγμα δεν αλλάζει με τίποτα. Έλα μου ντε όμως που κανείς δεν με πιστεύει! Γι αυτό έχω φτάσει στο σημείο να βλέπω στον ύπνο μου πως με τραβάει ένα γιγάντιο τρίγωνο ΑΒΓ με πλευρές 4 , 5 και Χ απ τα μαλλιά και πως μου ρίχνει μια θανατηφόρα, άκρως τοξική ένωση με γεύση αιθανόλης, ενώ ταυτόχρονα υπολογίζει την απόσταση που έχουμε και τον χρόνο με εξισώσεις! Ξυπνάω ιδρωμένη κάνω τον σταυρό μου και ξανακοιμάμαι. Πόσο πικρές τελοσπάντων είναι αυτές οι ρίζες της ρημάδας της Παιδείας; Νιώθω πως αρχίζω και γίνομαι αλλεργική.

Στα Κείμενα πάντα ξεσκάω. Εκεί χρησιμοποιώ ελεύθερα την φαντασία μου. Συνήθως με βοηθάει... εκτός από τις φορές που παρεκτρέπεται λιγάκι με αποτέλεσμα να σκέφτομαι τον Καβάφη με ροζ, τον Καρυωτάκη ιμο, τη Φόνισσα να την πετροβολούν οι σημερινές φεμινίστριες, ενώ μαζί με τον Ηρώδη να γίνονται μια καινούρια εκδοχή Μπόνι και Κλάιντ. Τιμή και χρήμα, μαύρο άσπρο, μέρα νύχτα, κακό καλό, γινγκ γιανγκ. Το «και» συνδέει κατά παράταξη, όμοιες προτάσεις.  Άρα είναι πιο σωστά, Τιμή – χρήμα. Αντίθετα στρατόπεδα. Το θέμα είναι ποιός έχει τους πιο πολλούς πιστούς. Το θέμα είναι οι πιστοί να ξέρουν ακριβώς τι είναι αυτό που πρεσβεύουν…

Η ιστορία φυσικά πάντα μου θυμίζει πως η χώρα από την οποία κατάγομαι χαρακτηρίζεται από την προσωπική αλαζονεία του ενός και του άλλου ανά τους αιώνες. Πως η χώρα που κατάγομαι γέννησε τον πολιτισμό και μετά τον  έβαλε όλο στα μουσεία να τον θαυμάζουν οι Κινέζοι τουρίστες που έρχονται να μας δώσουν κανα ψιλό μπας και ξεβαλτώσουμε. Η χώρα μου,  γενικά, πάντα τρωγόταν με τα άντερά της. Κομπίνα στο τετράγωνο και άλλες τέτοιες ελληνικότατες εξισώσεις. Η ιστορία μου θυμίζει πως η χώρα που ζω δημιούργησε από λάδι μέχρι συγγράμματα και κτήρια με αποτέλεσμα σήμερα να μην υπάρχει σχολείο ή πανεπιστήμιο ή μουσείο που να μην αναφέρεται το “GREECE”.  Η έκθεση έρχεται να συμπληρώσει αυτές τις σκέψεις. Πόσες λέξεις Θεέ μου να έχει αυτή η γλώσσα; Πόσες χιλιάδες σταυρόλεξα θα μπορούσαν να δημιουργηθούν για την ελληνική και μόνο!    

Όταν μετά αρχίζουμε τη συζήτηση περί νόμων και πολιτικής, αισθάνομαι πως το μηχανογραφικό μου θα γράφει νομική με μεγάλα γράμματα. Πάντα αγαπούσα το νόμο πολύ. Είχαμε μια ιδιαίτερη σχέση. Από τα επτά μου σε όποια ταβέρνα πήγαινα, ήθελα να της κάνω μήνυση για την έλλειψη απόδειξης και βρόμικων ποτηριών. Ένιωθα πως δεν ταίριαζα στο περιβάλλον γύρω μου, πως είχα έρθει από το διάστημα, καθώς γινόταν και γίνεται καταπάτηση στο 85 % των νόμων.  Δεν γνώριζα φυσικά ότι αυτό ισχύει μόνο για την Ελλαδάρα. «Τριακόσιοι, παιδιά, είναι μέσα στην Βουλή» … τριακόσιοι … χμ ... Μόλις ακούω αυτήν την φράση έρχεται μια ακατανίκητη δύναμη προς το κεφάλι μου και μου εμφυτεύει αναγκαστικά εικόνες και σκέψεις, που δεν μπορώ να πω πως δεν έχουν σχέση με το μάθημα. Ο Παπούλιας σε ρόλο Λεωνίδα και πίσω του οι τριακόσιοι. Μου έρχεται στο μυαλό η σκηνή από την -τελείως αμερικανιά- ταινία που ο Λεωνίδας κλοτσάει τον εχθρό. Ο Παπούλιας δεν κλωτσάει κανέναν. Απλώς οι πίσω του παρατηρώ ότι δεν έχουν κοιλιακούς και γυμνασμένα σώματα αλλά κοιλιές σε σημείο που σπάνε τα κουμπιά από τα πουκάμισα. Δεν κρατάνε δόρυ αλλά έναν συνταξιούχο και έναν δημόσιο υπάλληλο που με αυτούς καθώς τους πιέζουν στις τσέπες προσπαθούν να απειλήσουν τους άντρες με τα μαύρα που λέγονται Τρόικα. Πάνω που πάω να ακούσω το «δις ις Γκρις» πάει, χάνω την επαφή και μεταφέρομαι να διαβάζω στο κεφάλαιο πέντε!  Προλαβαίνω μόνο να δω τους ηγέτες των προηγούμενων κυβερνήσεων που φεύγουν με τα τριάντα αργύρια στην τσέπη.

Τελικά, δεν περνάει και τόσο αργά η μέρα. Τελικά, ίσως να μην είναι και τόσο άσχημα να είσαι μαθητής. Τελικά, ίσως αυτά να είναι τα χρόνια που πάντα θα θυμόμαστε …